Όταν «ανησυχούν» αυτοί που τους θρέφουν και τους «ξεπλένουν»
Το αρνητικό στοιχείο της ενισχυμένης παρουσίας του ακροδεξιού – φασιστικού χώρου στη Βουλή από τις εκλογές της 25ης Ιούνη επιβεβαιώνει ότι δεν χωράει κανένας εφησυχασμός απέναντι σε τέτοιες δυνάμεις, που ενεργοποιούνται και κινητοποιούνται από το ίδιο το σύστημα όταν εκτιμά ότι τις έχει ανάγκη για διάφορους λόγους.
Αλλωστε, τόσο η σύνθεση αυτών των μορφωμάτων όσο και οι θέσεις τους φανερώνουν για μια ακόμα φορά ότι οι ρίζες τους πρέπει να αναζητηθούν μέσα στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, ότι δεν αποτελούν «ξένο σώμα» στο κράτος του κεφαλαίου.
επιμέλεια Γιώργος Αντωνακάκης
Εκεί πρέπει να στραφούν η δικαιολογημένη ανησυχία και η οργή εργαζομένων, λαϊκών ανθρώπων που εκφράζονται με αφορμή την εκλογική ενίσχυση τέτοιων δυνάμεων. Μια ενίσχυση στην οποία έχουν επιδράσει η υπερπροβολή τους από ΜΜΕ, οι απαράδεκτες καθυστερήσεις στη δίκη της Χρυσής Αυγής, το «χάιδεμά» τους από αστικά κόμματα κ.ο.κ.
* * *
Σήμερα, για παράδειγμα, η ΝΔ οχυρώνεται πίσω από τις «θεσμικές παρεμβάσεις» τις οποίες έφερε, υποτίθεται για να κλείσει τον δρόμο στο κόμμα Κασιδιάρη. Και τώρα που αποδείχθηκε ότι το μόνο που απέμεινε από αυτές τις «θεσμικές παρεμβάσεις» είναι ένα πιο αυταρχικό και επικίνδυνο νομικό πλαίσιο, αφού η τροπολογία έδωσε στους φασίστες απλά έναν «οδικό χάρτη» για να βάλουν τους μπροστινούς τους στη Βουλή, «νίπτουν τας χείρας τους».
* * *
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να θρηνεί «για την ήττα της αριστεράς», μοιράζοντας μάλιστα ευθύνες σε όλο τον «προοδευτικό κόσμο» για την «πρωτοφανή προέλαση ακροδεξιών δυνάμεων». Κουνάει δε το δάχτυλο στο ΚΚΕ, και «απορεί» που το Κόμμα θεωρεί «καλή την εκλογική του επίδοση», παρά την άνοδο της ακροδεξιάς.
Με τη γνωστή κουτοπονηριά της σοσιαλδημοκρατίας που όταν στριμώχνεται ανακαλύπτει τους «κινδύνους για τη δημοκρατία», μιλά πάλι για «ιστορικές στιγμές», επιχειρώντας να αναστήσει το κάλπικο δίπολο «πρόοδος – συντήρηση» μπας και εγκλωβίσει αυτήν τη γνήσια ανησυχία του λαού για την ύπαρξη και δράση των πιο αντιδραστικών δυνάμεων του συστήματος.
Τα ΜΜΕ συμπληρώνουν το «καρέ» της υποκρισίας, αφού τσουβαλιάζουν όλες αυτές τις δυνάμεις στο «αντισυστημικό» σακί, σε μια προσπάθεια αφενός να ρίξουν λάσπη στη γνήσια αντισυστημική πάλη και αφετέρου να αποκρύψουν τις πραγματικές θέσεις των φασιστικών και ακροδεξιών μορφωμάτων, αλλά και την απευθείας καταγωγή τους από τα βάθη του σάπιου συστήματος που υπηρετούν.
* * *
Για να δούμε, όμως, καταρχάς, πόσο …«πρωτόγνωρη» είναι μια τέτοια εκλογική καταγραφή ακροδεξιών μορφωμάτων στη χώρα μας.
Έχουμε και λέμε:
Σε αυτές τις εκλογές, τα συγκεκριμένα κόμματα («Σπαρτιάτες» του Κασιδιάρη, κόμμα Βελόπουλου και θρησκόληπτο «Νίκη») πήραν όλα μαζί 12,77%, συνολικά 665.139 ψήφους.
Στις εκλογές του φθινοπώρου του 2015, που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ για δεύτερη φορά στη διακυβέρνηση, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής μαζί με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, το κόμμα του φασιστοειδούς Τζήμερου και το ΕΠΑΜ είχαν πάρει 12,19%. Ενώ τον Γενάρη του ίδιου έτους, όταν είχε κατέβει στις εκλογές για τελευταία φορά και ο ακροδεξιός ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη είχε πάρει μαζί με Χρυσή Αυγή και ΑΝΕΛ 12,78%.
Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, και συγκεκριμένα στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση του 2012, οι ΑΝΕΛ, η ΧΑ, ο ΛΑ.Ο.Σ. και το μόρφωμα του Τζήμερου είχαν πάρει 17,6%. Ενώ τον Μάη του 2012, οι ίδιες δυνάμεις είχαν πάρει το διόλου ευκαταφρόνητο 24,14%, δηλαδή 1.526.314 ψήφους!
Τι φαίνεται λοιπόν; Οτι συστηματικά ένα ποσοστό του εκλογικού σώματος, που κινείται γύρω από το 15%, παραμένει διαχρονικά «δεμένο» με τέτοιες δυνάμεις. Κινείται πειθαρχημένα, όπως του υποδεικνύουν κάθε φορά οι εκφραστές του εθνικιστικού – ακροδεξιού χώρου, που κατά κανόνα έχουν στη ραχοκοκαλιά τους στελέχη βγαλμένα απευθείας μέσα από τον κρατικό μηχανισμό, όπως ανώτατους δικαστικούς, απόστρατους αξιωματικούς των Σωμάτων Ασφαλείας και του Στρατού κ.ο.κ.
Τέτοιες δυνάμεις για πολλά χρόνια κρατούνταν στην «εφεδρεία», εκφράζονταν μέσα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και μετά τη μεγάλη κρίση του 2009 πήραν το «σήμα» για να βγουν στην επιφάνεια. Κατά καιρούς λοιπόν λουφάζουν μέσα στα αστικά κόμματα και όταν πάρουν «γραμμή» από την εργοδοσία και τα επιτελεία τους βγαίνουν ανοιχτά για να τρομοκρατήσουν τον λαό, όπως έγινε με τη Χρυσή Αυγή.
* * *
Ενδιαφέρον όμως έχουν, εκτός από την πορεία των ποσοστών τέτοιων δυνάμεων, τα όσα έλεγαν σε άλλες φάσεις ανόδου τους όσοι σήμερα παριστάνουν ότι πανικοβάλλονται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2012 πανηγύριζε για την «ενδυνάμωση του αντιμνημονιακού μετώπου», στο οποίο προφανώς χωρούσαν και τέτοιες βαθιά αντιδραστικές δυνάμεις, κάτι που αποδείχθηκε τελικά το 2015, όταν συγκυβέρνησε με μία από τις συνιστώσες της ακροδεξιάς, τους ΑΝΕΛ.
Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, που σήμερα «εκπέμπει σήμα κινδύνου» επειδή «προελαύνει η ακροδεξιά» και καλεί τις δυνάμεις της «δημοκρατίας να αντιδράσουν», τον Μάη του 2012, κατάπινε αμάσητο το παραπάνω ποσοστό των ακροδεξιών μορφωμάτων. Χαρακτήριζε μάλιστα το εκλογικό αποτέλεσμα «μήνυμα ανατροπής και ειρηνικής επανάστασης». Ελεγε ότι ο λαός «έδωσε εντολή για μια καινούργια μέρα, με δημοκρατική και πολιτισμική αναγέννηση», παρά το 1,5 εκατομμύριο ψήφους των ακροδεξιών!
Τότε βέβαια ήταν σε εξέλιξη η μετακίνηση του κορμού του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ και η άνοδος των ποσοστών του, ενώ σήμερα που το κόμμα του καταγράφει εκλογική καθίζηση, βγάζει στην επιφάνεια τον πατροπαράδοτο καιροσκοπισμό του και αποδεικνύει πόσο κάλπικη είναι η «ανησυχία» του για την «άνοδο της ακροδεξιάς».
* * *
Από τότε μέχρι σήμερα έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι, κάτι που βοηθάει τον λαό να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα, τόσο για το ποιος ευθύνεται για τη διατήρηση αυτών των δυνάμεων και την πολλαπλή αξιοποίησή τους, όσο και για το πώς αντιμετωπίζονται πραγματικά.
Γιατί, εκτός από τις δύο συγκυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, και τη συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ., έχουν μεσολαβήσει κι άλλα επεισόδια, με την αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία να τους «ξεπλένει» συστηματικά. Από την «πρώτη φορά αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ που απαιτούσε να δίνουν το «παρών» στη Βουλή οι προφυλακισμένοι τότε ναζί βουλευτές της Χρυσής Αυγής μέχρι τα σημερινά καμώματα, με τις συναντήσεις του Τσίπρα με γνωστούς ακροδεξιούς – αντικομμουνιστές απόστρατους αξιωματικούς και τα προεκλογικά καλοπιάσματα στους «παραστρατημένους» ψηφοφόρους του Κασιδιάρη, τους οποίους τώρα δείχνει σαν μπαμπούλα στον λαό.
Κοντά στα παραπάνω υπάρχει και η ιδεολογική νομιμοποίηση όλης της ατζέντας της ακροδεξιάς που με συνέπεια τα αστικά κόμματα υπηρετούν, με κορωνίδα την κατάπτυστη θεωρία των «δύο άκρων», το επίσημο δηλαδή δόγμα της ΕΕ, με το οποίο εξωραΐζεται ο φασισμός, διώκονται κομμουνιστές, αποκαθηλώνονται σύμβολα του αντιφασιστικού αγώνα και δικαιώνονται συνεργάτες των ναζί.
* * *
Αφήσαμε για το τέλος μερικές από τις θέσεις των ακροδεξιών μορφωμάτων, με τις οποίες κατεδαφίζεται κάθε ισχυρισμός περί «αντισυστημικών δυνάμεων», αποδεικνύοντας ότι είναι στην ίδια όχθη με τα οράματα και τα προγράμματα των αστικών κομμάτων.
Για παράδειγμα, η «Νίκη» ζητάει «καλύτερη πρόσβαση των ελληνικών επιχειρήσεων σε επενδυτικά κεφάλαια» (βλ. Ταμείο Ανάκαμψης δηλαδή) και «ειδικό φορολογικό καθεστώς για τις επενδύσεις των εφοπλιστών», ενώ η Ελληνική Λύση ζητάει «μείωση στο 15% της φορολογίας των επιχειρήσεων». Γνωστές είναι βέβαια και οι ευαισθησίες της ΧΑ για τα συμφέροντα των εφοπλιστών και των μεγαλοεργολάβων, οι οποίες διαπερνούν και τις θέσεις του καταδικασμένου φασίστα Κασιδιάρη σήμερα. Κοινό είναι και το μίσος τους προς το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ, ενώ αποδέχονται την ΕΕ και τις κατευθύνσεις της.
* * *
Κάθε λαϊκός άνθρωπος λοιπόν που δικαίως αγανακτεί και αηδιάζει με τη σαπίλα που εκπέμπουν τέτοια μορφώματα όταν τους βγάζουν στην επιφάνεια, δεν μπορεί να εναποθέσει την αντιμετώπισή τους στο ίδιο το σύστημα που τους γεννά και τους θρέφει, στα κόμματα του κεφαλαίου που τους αξιοποιούν σαν πολυεργαλεία.
Η ίδια η πείρα δείχνει ότι αυτοί δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν εκεί που οργανώνεται αποφασιστικά η εργατική – λαϊκή πάλη, εκεί που ο λαός παίρνει τα πάνω του, αναμετράται με την εργοδοσία και το κράτος της. Εκεί που διεκδικεί, κόντρα στις «αντοχές» του συστήματος και των κερδών, κόντρα δηλαδή σε όλα εκείνα που υπερασπίζονται οι αστικές δυνάμεις, με τα μαντρόσκυλα του συστήματος στην πρώτη γραμμή.
Πραγματική δύναμη για την αντιμετώπιση και την απομόνωσή τους παντού είναι μόνο το ΚΚΕ, που μπορεί να οργανώσει και να ηγηθεί τέτοιων μεγάλων αγώνων του λαού, που αποκαλύπτει σταθερά τον πραγματικό χαρακτήρα τους, που δίνει παντού τη μάχη με προμετωπίδα το σύνθημα «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής».
πηγή ”ρ” Δ. Π.
