47 χρόνια μετά – 17 Νοέμβρη 1973
Το ημερολόγιο έδειχνε 17 Νοεμβρίου 1973. Ήταν 3 τα ξημερώματα Σαββάτου. Ένα τανκ κινείται προς τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου της Αθήνας και οι σιδερένιες ερπύστριες του, αφήνουν ήχους που θα μείνουν για πάντα αποτυπωμένες στη μνήμη όλων μας. Πίσω από την σιδερένια πόρτα στέκονται φοιτητές που δεν υποχωρούν. Δεν φεύγουν, δεν εγκαταλείπουν αυτό που ξεκίνησαν,με το νεανικό αυθορμητισμό τους πριν τρεις ημέρες, φωνάζοντας «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία». Το τανκ ρίχνειτην πόρτα…
Τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο… Δεν θα είναι το ίδιο γιατί αυτή η αυθόρμητη γεμάτη αγνά ιδανικά εξέγερση θα σηματοδοτήσει λίγους μήνες μετά, την πτώση της Χούντας των συνταγματαρχών και θα κληροδοτήσει στις επόμενες γενιές την στάση, ότι τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς αγώνες. Αγώνες με ιδανικά που παραμένουν αναλλοίωτα έως σήμερα. Τρεις λέξεις που μεταμόρφωσαν σε ιδανικά οι νέοι εκείνης της εποχής και εσωκλείουν μέσα τους αυτά που θα ζητάνεοι νέοι πάντα.
Ψωμί, το δικαίωμα στην εργασία
Παιδεία, το δικαίωμα στην ισότιμη μόρφωση, στα γράμματα, στο πολιτισμό
Ελευθερία, το δικαίωμα της επιλογής, το δικαίωμα της έκφρασης, το δικαίωμα να διεκδικείς, το δικαίωμα στη ισοτιμία, του σεβασμού στην διαφορετικότητα.
Έχουν περάσει σαράντα επτά χρόνια από τότε.
Μέσα στο Πολυτεχνείο βρίσκονταν εκτός από τους φοιτητές και απλοί άνθρωποι που εξέφραζαν την αντίθεση τους στην μισαλλοδοξία του φασισμού αλλά και νέα παιδιά. Μαθητές δεκαέξι, δεκαεπτά, δεκαοκτώ χρόνων, που άφησαν τα μαθήματα τους και ενώθηκαν με το φοιτητικό κίνημα που είχε ξεπεράσει όλες τις κομματικές πεποιθήσεις. Όλοι μαζί δημιούργησαν μια ειρηνική εξέγερση, της οποίας το περιεχόμενο δεν είχε ίχνος βίας, παρά μόνο τη βία που άσκησε η τότε εξουσία, και είχε ένα κοινό παρανομαστή: την ελευθερία και τηνδημοκρατία.
Αυτό το μοναδικό γεγονός, σήμερα μετά από 47 χρόνια τιμάμε και γιορτάζουμε, γιατί το Πολυτεχνείο είναι το ορόσημο. Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, όλοι οι αγωνιστές από δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους, παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των αιματοβαμμένων αγώνων σε κείνους που θα συνεχίζουν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.
Το Πολυτεχνείο είναι συνώνυμο μιας Ελλάδας με ψωμί για το λαό της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και ελευθερία και παραμένει ζωντανό γιατί είναι η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση ότι σ’ αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»! Γιορτάζουμε λοιπόν με υπερηφάνεια και αγωνιστικότητα το κεκτημένο μας δικαίωμανα ζούμε και να δρούμε Ελεύθερα και Ειρηνικά και το μεταλαμπαδεύουμε στα παιδιάκαι του νέους μας.
Για τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πέζο:
Θεολογία Γεωργίου
Ντάβαρης Παναγιώτης
