3 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα ΑΜΕΑ … Συζητώντας με την Ντέπυ

Την 3η Δεκεμβρίου 1992 καθιερώθηκε η Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία. Ενώ λίγα χρόνια πριν αναγνωρίστηκε η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (1989) με το Άρθρο 23: Να ζουν σε συνθήκες που εγγυώνται την αξιοπρέπεια τους, ευνοούν την αυτονομία, τη συμμετοχή τους, να  απολαμβάνουν την  ειδική φροντίδα  που χρειάζονται ώστε να μπορούν να συμμετέχουν ισοδύναμα και  να ζούνε σε μια κοινωνία που να τους επιτρέπει   την  επιλογή και την εκπλήρωση. 

Αυτό δεν σημαίνει πως κάποιο Άτομο με Αναπηρία δεν μπορεί να έχει δικαίωμα στην ζωή και να κάνει ότι κάνουν όλοι οι άνθρωποι, απλά αυτό σημαίνει ότι μπορεί αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Μια «διαφορετική» μέρα σήμερα και δεν θα μπορούσε να μην έχουμε και μια «διαφορετική» συζήτηση από ένα πρόσωπο που «διαφοροποίησε» την «διαφορετικότητα» του.

Η παιδική ηλικία

Ως παιδί με την διαφορετικότητα μου δεν είχα κάποιο εσωτερικό πρόβλημα με την σκέψη μου ή την προσωπικότητα μου.
Δεν αισθάνθηκα διαφορετική γιατί μεγαλώνοντας με την διαφορετικότητα γίνεσαι αποδεκτή από τον ίδιο σου τον εαυτό και φυσικά μετά έχεις την απαίτηση της αναγνώρισης αυτής και από τους συνανθρώπους σου.

Μεγάλο ρόλο έπαιξε πιστεύω η άμεση αποδοχή της διαφορετικότητας μου από την ίδια μου την οικογένεια. Αλλά και από το κοντινό μας περιβάλλον, είτε ήταν το οικογενειακό ή το φιλικό περιβάλλον της οικογένειας μας.

Επεμβάσεις και έντονη θεραπευτική δραστηριότητα

Μέσα από την συνολική πορεία μου μέχρι σήμερα και με βάση τα δεδομένα που έχω μπορώ μετά βεβαιότητα να πω ότι η γρήγορη αποδοχή της αναπηρίας μου από την οικογένεια μου βοήθησε στην μετέπειτα εξέλιξη μου. Η τετραπληγία μου εξελίχθηκε σε ήπια ημιπληγία. Φυσικά οι χειρουργικές επεμβάσεις που μου έγιναν έπαιξαν και αυτές το δικό τους ρόλο, αλλά έχω την αίσθηση πως η συμμετοχή μου στα θεραπευτικά προγράμματα της Ελληνικής Εταιρίας Αποκατάστασης Αναπήρων Προσώπων (ΕΛΕΠΑΠ) από την ηλικία των 8 μηνών ήταν ο θεμέλιος λίθος της μετέπειτα εξέλιξης μου. Φυσικά στην ΕΛΕΠΑΠ μου δόθηκε η ευκαιρία μέσα από το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της πρώιμης παρέμβασης να αναπτύξω πολλές περισσότερες δεξιότητες και να προετοιμαστώ για το επόμενο βήμα μου που ήταν ο παιδικός σταθμός. Αργότερα ήρθε το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο

 Πρόβλημα η διαφορετικότητα 

Το πρόβλημα της διαφορετικότητας μου ως άτομο με αναπηρία άρχισα να διαπιστώνω ότι ήταν πρόβλημα, όχι για εμένα, όταν πήγα στο σχολείο. Η συμπεριφορά των παιδιών του γενικού σχολείου και όχι της Ειδικής Αγωγής, ήταν ίσως λόγο άγνοιας της ύπαρξης της διαφορετικότητας ενός ατόμου, αρκετά σκληρή. Φυσικά μιλάμε για την δεκαετία του 1990 όπου τα γενικά σχολεία ήταν σαν μια κλειστή κοινωνία που η διαφορετικότητα ήταν δακτυλοδεικτούμενη.

Η Εκπαιδευτική Κοινότητα

Η κοινότητα των Εκπαιδευτικών και στις τρείς βαθμίδες είχαν μεγάλη συμβολή στην μαθησιακή μου εξέλιξη. Ιδιαίτερα σε Γυμνάσιο και Λύκειο όπου διαπιστώνοντας τις δυνατότητες μου «απαιτούσαν» περισσότερη προσπάθεια στα μαθήματα, ενώ συνέβαλαν και στην γενικότερη αποδοχή της διαφορετικότητας μου από τους συμμαθητές μου.

Αθλητισμός και Προσκοπισμός

Θετική επιρροή στην ψυχική μου διάθεση έπαιξαν τόσο ο Αθλητισμός όσο και ο Προσκοπισμός. Στον Αθλητισμό ανακάλυψα άγνωστες για εμένα δραστηριότητες ενώ στον προσκοπισμό γνώρισα δράσεις που με βοήθησαν να νιώσω ίση μεταξύ ίσων.

Ξεχωριστή στιγμή

Ξεχωριστή στιγμή θεωρώ πως ήταν στην Ε’ Δημοτικού όπου «αναγκάστηκα» να μιλήσω στην τάξη μου για το πρόβλημα της διαφορετικότητας μου και να εξηγήσω τι ακριβώς είναι η αναπηρία που έχω. Εντύπωση μου προκάλεσε τότε ότι κάποια παιδιά νόμιζαν ότι αυτή είναι μεταδοτική.

Πανεπιστήμιο

Οι «απαιτήσεις» των καθηγητών μου αλλά και η δική μου επιμονή και υπομονή έπιασαν τόπο με την εισαγωγή μου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Άλλο επίπεδο μόρφωσης αλλά και κοινωνικής συμπεριφοράς. Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στη γραμματεία της Σχολής μου (Κοινωνικές Επιστήμες τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας) για τις τυπικές διαδικασίες εγγραφής μου υπήρξαν συμφοιτητές μου που διαπιστώνοντας την διαφορετικότητα μου έδειξαν προθυμία να με βοηθήσουν στα του Πανεπιστημίου.

Οι πρώτες φιλίες

Η Πανεπιστημιακή κοινότητα ήταν η αρχή του να δημιουργήσω και φιλίες. Παιδιά που με αποδέχτηκαν αμέσως και θέλησαν να είμαι μέρος της καθημερινότητας τους, είτε ήταν μελέτη είτε καφές είτε έρευνα.

Έτσι άρχισα να αποκτώ σιγουριά για τα επόμενα βήματα μου στη ζωή, «γεύτηκα» την διαφορετικότητα στην διαφορετικότητα μου από τις φίλες και τους φίλους συμφοιτητές μου που με έκαναν να αισθανθώ πως πλέον δεν είμαι στο περιθώριο της κοινωνίας.

Επαγγελματική αποκατάσταση 

Σήμερα μπορώ να πω πως με την συμμετοχή μου στο στελεχιακό δυναμικό της ARTεμείς-ΕΛΕΠΑΠ μου δίνεται η δυνατότητα της παρέμβασης στην εκπαιδευτική κοινότητα μέσα από το εγκεκριμένο πρόγραμμα του υπουργείου Παιδείας «Βραχεία Παρέμβαση, Ενημέρωση και Ευαισθητοποίηση για την Ένταξη και Ενσωμάτωση Ατόμων με Αναπηρία» που έχει στόχο την ευαισθητοποίηση των μαθητών σε θέματα αναπηρίας και διαφορετικότητας, να συμβάλω και εγώ στην αλλαγή νοοτροπίας της κοινωνίας απέναντι στα Άτομα με Αναπηρία.

Η αναπηρία δεν είναι επιλογή

Δεν ήταν επιλογή μας να γεννηθούμε για να εισπράτουμε σε όλη μας την ζωή ένα επίδομα. Σίγουρα είναι ένα βοήθημα για όλους, αλλά πείτε μου ποιος δεν θέλει να νιώσει χρήσιμος; Να προσφέρει με τις γνώσεις του, τις εμπειρίες του, τις σπουδές του, να ζήσει την «διαφορετικότητα» των μη «διαφορετικών».

Ανταποδοτική η επένδυση στα άτομα με αναπηρία

Η κοινωνία μας αλλάζει αλλά θέλει δουλειά ακόμη για να γίνει κατανοητό ότι πρέπει κράτος και πολιτεία να επενδύσουν στα άτομα αυτά καθώς μια τέτοια επένδυση μόνο ανταποδοτική μπορεί να είναι. Δεν μπορεί κάποιος να καταλάβει το πόσο κερδίζεις με αυτό τον τρόπο Ανθρώπους που τους εντάσσεις σε ένα ευρύτερο σύνολο και από παθητικούς θεατές τους κάνεις ενεργούς «εργάτες» μιας σύγχρονης κοινωνίας.

Επίλογος

Κλείνοντας θέλω να σας πω ότι μέσα από την δικία μου αναπηρία ανακάλυψα πόσο δύναμη είχα μέσα μου, ανακάλυψα και την δύναμη των άλλων για στήριξη που είχα και συνεχίζω να έχω από την οικογένεια μου και πολύ αργότερα από τους φίλους μου που με βοήθησαν να έχω όρεξη για την ζωή και να κάνω όνειρα. Ότι υπάρχει κινητική Αναπηρία δεν σημαίνει πως δεν είμαι ανεξάρτητη.

Θα κλείσω με μία φράση ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ    

Comments are closed.