Ο Βαγγέλης γύρισε στην ψυχή του …

ΕΝΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΠΑΛΙΚΟ

Του Θοδωρή Ψαλιδόπουλου

Ο Βαγγέλης Μπαλίκος «έφυγε» σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίον είχε εμφανιστεί πριν από περίπου τριάντα πέντε χρόνια: προκάλεσε ένα απροσδόκητο γεγονός … που περιμέναμε. Και τότε φανταζόμασταν ότι κάποιος θα ήθελε να συνεχίσει την εκδοτική παράδοση της «Καλλιθέας» του Τριαντάφυλλου Τριανταφυλλίδη. Το έκανε ο Βαγγέλης. Και τώρα, ξέραμε πως αυτή η αδιαφορία του προς το θάνατο -φόβος και ξόρκι μαζί- δεν θα γινόταν ποτέ ασπίδα. Ήταν περισσότερο μια παγίδα για τη ζωή του. 

Με την έκδοση της «Νέας Καλλιθέας», το 1987, ο Βαγγέλης Μπαλίκος έφερε το χρώμα στην καταγραφή των τοπικών ειδήσεων. Και των τοπικών παθών … Μίλησε και για τα νέα και για τα πάθη των δημοτικών υποθέσεων με την αποφασιστικότητα και το συναισθηματισμό εκείνων των περίεργα έντονων εντυπώσεων που γεννά η περιγραφή μιας αθλητικής επίδοσης. Έγινε, έτσι, μέρος της είδησης που κατέγραφε. Ήθελε να επηρεάσει την έκβασή της. Δεν ήταν μόνον παρόρμηση, αλλά και ορμή. Ήταν, επίσης, μια παράξενη δύναμη. Ενίοτε αυθαίρετη. Αλλά, αυτοτελής, ίσως αυτόνομη, εν τέλει αδιαμεσολάβητη. 

Η σύγχρονη τοπική μας ιστορία θα έχει ως πηγή της έρευνάς της τη «Νέα Καλλιθέα». Κανείς δεν γνωρίζει πώς θα αποτιμήσει τη συμβολή όσων θέλησαν να πρωταγωνιστήσουν σ’ αυτή. Το σωστό και το δίκαιο, όμως, είναι να σταθεί και στον δημοσιογράφο που την κατέγραψε. Και να εκτιμήσει πως ο Βαγγέλης Μπαλίκος μίλησε και έγραψε για την Καλλιθέα με τον πιο απλό, ανθρώπινο τρόπο των σκέψεων των πολιτών της. Ίσως, διότι ήταν και ο ίδιος, ένας βαθιά συναισθηματικός άνθρωπος που κατά βάθος δεν ασχολήθηκε ποτέ με την πολιτική, αλλά με την πόλη και τους ανθρώπους της. 

Ανακαλώντας το παρελθόν, σκέπτομαι τους τίτλους στα πρωτοσέλιδα. Ο Βαγγέλης ήξερε να βρίσκει τίτλους. 

Ο Βαγγέλης γύρισε στην ψυχή του …