Και κάτω από τις μάσκες χαμογελάμε……..Ημέρα Χαμόγελου

Το ιστορικό της γιορτής ξεκινά μια μέρα του 1963, όταν ο Αμερικάνος γραφίστας Χάρβεϊ Μπολ προσλήφθηκε από την ασφαλιστική εταιρεία της Μασαχουσέτης «State Mutual Life Assurance Company» για να φτιάξει ένα σύμβολο που θα ανέβαζε το ηθικό των υπαλλήλων της. Τού πήρε μόνο δέκα λεπτά για να σχεδιάσει ένα κίτρινο κύκλο με το χαμογελαστό προσωπάκι, που είναι γνωστό παγκοσμίως ως smiley.

Το smiley γνώρισε μεγάλη επιτυχία τα κατοπινά χρόνια. Αποτυπώθηκε σε μπλουζάκια και πόστερ, ενώ ήταν πηγή έμπνευσης για το πασίγνωστο εμότικον των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Απέφερε εκατομμύρια δολάρια , αλλά ο Μπολ έλαβε μόνο την αρχική αμοιβή του, δηλαδή 45 δολάρια.

Ο ίδιος όμως το 1999 αποφασίζει να καθιερώσει ως  Παγκόσμια Ημέρα Χαμόγελου, την πρώτη Παρασκευή του Οκτωβρίου, γιατί  πίστευε ότι το χαμόγελο έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Τον εορτασμό μετά τον θάνατό του το 2001 προωθεί το  ίδρυμα «Harvey World Smile Foundation», που δημιουργήθηκε για να τιμήσει την μνήμη του.

Το σύνθημα της Παγκόσμιας Ημέρα Χαμόγελου είναι: «Κάνε μια πράξη καλοσύνης. Βοήθησε ένα πρόσωπο να χαμογελάσει». Τα άτομα ενθαρρύνονται να ανταλλάσσουν χαμόγελα για να δημιουργήσουν, έστω και για μια ημέρα, μια ευχάριστη ατμόσφαιρα στον πλανήτη.

Διαβάζοντας τα παραπάνω μου ήρθε στο νου η ιστορία ενός άλλου χαμόγελου, του χαμόγελου της Τζοκόντας του Μ. Χατζιδάκη, ενός αριστουργηματικού έργου της ελληνικής δισκογραφίας, το οποίο ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 1965 ως ορχηστρικό, σε παραγωγή του μεγάλου Κουίνσι Τζόουνς.

Ανατρέχοντας στον δίσκο θα διαβάσει κανείς στο συνοδευτικό  κείμενο του Μάνου Χατζιδάκη: «Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963, όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ότι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που τη σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντάς την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ’ αγέρι που άρχισε να φυσά. Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν’ αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλό του να μου χαμογελά, απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στον δρόμο. Δεν ξέρω γιατί όλ’ αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ’ ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες ημέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου. Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί».

Πόση  ανάγκη υπάρχει λοιπόν στον πλανήτη να κάνουμε μια πράξη καλοσύνης και να βοηθήσουμε τους έρημους ανθρώπους να χαμογελάσουν!

Για τον Σύλογο ΠΕΖΟ

Γεωργίου Θεολογία – Ντάβαρης Παναγιώτης