Η κωμική πραγματικότητα της σύγχρονης εξ αποστάσεως διδασκαλίας

Πολλές φορές, τώρα τελευταία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαβάζει κανείς μικρά αστεία κείμενα για την πραγματικότητα της σύγχρονης εξ αποστάσεως διδασκαλίας, σε άπταιστα ελληνικά webex. Θεωρώ όμως ότι η κατάσταση θα έπρεπε να προκαλεί μάλλον θλίψη.

Θλίψη για τα  παιδιά που δεν είναι στην «τάξη» ή που κι αν είναι στην τάξη δεν μπορούν να συμμετέχουν -κι αυτό όχι από δική τους επιλογή-. Αλλά επειδή δεν πέτυχε να έχουν τα απαραίτητα, τα εκ των ων ουκ άνευ στοιχεία. Είτε αυτά είναι υλικά είτε οικογενειακά ή άλλα. Το μέλλον αυτών των μαθητών υπονομεύεται. Στην ουσία, χάνουν αυτομάτως το  δικαίωμα στη μόρφωση και τις ίσες ευκαιρίες, ζητούμενα που δυστυχώς ακούγονται γραφικά από κάποιους. Παιδιά και οικογένειες εκτίθενται και κυρίως εκτίθεται η αδυναμία.

Θλίψη για τους εκπαιδευτικούς που καθημερινά δίνουν μια παράσταση με σκοπό να διεκδικήσουν την πιθανότητα να «γίνει μάθημα», να κάνουν το εικονικό να μοιάζει με το πραγματικό. Στην ουσία να δείξουν το μάθημα.

Η πρώτη άμεση και αυθόρμητη εντύπωση που τους αφήνει η μικρή εμπειρία του webex και της λογικής του, είναι ότι πρόκειται για μια παρωδία εκπαίδευσης, χωρίς παιδαγωγικό προσανατολισμό, μια κωμωδία με πρωταγωνιστές τους ίδιους. Προτείνεται δε, με κλειστά μικρόφωνα. Σαν διάλεξη.  Ό,τι ακριβώς είναι αντίθετο στην κυρίαρχη έννοια της παιδαγωγικής πράξης. Μόνο και μόνο για τον καθησυχασμό της κοινωνίας που δεν εμπλέκεται.

Θλίψη για τους γονείς που επιπρόσθετα και ειδικότερα στο δημοτικό ή το νηπιαγωγείο πρέπει να υποστηρίξουν τα παιδιά σε κάθε επίπεδο, να τα βοηθήσουν όταν πάνε να συνδεθούν, όταν δεν ακούγονται, όταν δεν ακούνε και παράλληλα να εργάζονται αν έχουν βέβαια αυτήν την τύχη, τα προβλήματα βέβαια των γονιών που εργάζονται εκτός σπιτιού παραμένουν έτσι κι αλλιώς άλυτα.

Τέλος η πραγματικότητα και η ασυλία της κάθε οικογένειας καθίσταται αδιάκριτα διαθέσιμη σε κάθε συμμαθητή, σε κάθε μάτι, σε κάθε σχολιασμό. Μαθητές και εκπαιδευτικοί βρίσκονται ανυπεράσπιστοι σε οποιαδήποτε έκθεσή τους σε κοινωνικά δίκτυα τώρα ή αργότερα, στο μέλλον, όχι μόνο με την παρουσία τους, αλλά ακόμη και με την απουσία τους.

Είναι μια διαδικασία πρόχειρη, επιβεβλημένη στην κοινωνία με μεθόδους που ποτέ δεν άντεξαν στο χρόνο και στην κριτική, μια επιβολή χωρίς θεωρητική θεμελίωση, ανίκανη να θεραπεύσει οποιοδήποτε παιδαγωγικό ή μαθησιακό πρόβλημα. Αν το ερώτημα τώρα είναι τι να γίνει; Σίγουρα η σύγχρονη εξ αποστάσεως διδασκαλία δεν είναι η απάντηση.

(φωτογραφία: Δημοκρατική Ρόδου)

Για τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πέζο:

Θεολογία Γεωργίου

Επιμέλεια: Ντάβαρης Παναγιώτης