Έδρα, στέγη, γραφείο… Πολυχώρος

Ο χώρος άδειος και φρεσκοβαμμένος, συνδέεται με μια σιδερένια πολύχρωμη σκάλα με το υπόγειο. Τοίχοι που περιμένουν να γεμίσουν… δεν θα περιμένουν για πολύ, γιατί η ιδέα υπάρχει και συγκεκριμένα προϋπήρχε του γραφείου. Η ιδέα είναι όραμα, είναι οι κύριοι σκοποί του Συλλόγου μας, ίσως και η αιτία που γεννήθηκε…..

Ξεκινάμε λοιπόν,  για να συγκεντρωθεί το αρχείο του Μαθητικού Φεστιβάλ και να μπορεί με εικόνες και έγγραφα να πει την ιστορία του μαθητικού θεσμού. Παράλληλα συγκεντρώνουμε φωτογραφίες και έγγραφα από την Καλλιθέα του χθες, διατηρώντας τις μνήμες και μαθαίνοντας την ιστορία της πόλης μας.

Τρέχει η Καίτη με τα υφάσματα, που θα στολίσουν τον χώρο. Φέρνουν ο Παναγιώτης κι ο Γιώργος τα τρυπάνια τους, για να μπουν οι βέργες. Αναλαμβάνουν η Δέσποινα & η Στέλλα, που είναι κοντά στο Μαθητικό Φεστιβάλ από τον πρώτο χρόνο του, να συγκεντρώσουν και να αρχειοθετήσουν το υλικό. Τώρα πρέπει να μπει σε διαφάνειες και κάδρα, να ταξινομηθεί και τα αναμνηστικά να τοποθετηθούν στα ράφια, να συγκεντρωθούν τα προγράμματα και τα δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο.

Ατελείωτες ώρες δουλειάς, με την Δέσποινα, τη Ντίνα και την Ελευθερία να ορίζουν συναντήσεις, για να ολοκληρωθεί η παρουσίαση. Μεγάλη η συγκίνηση κοιτώντας τις πρώτες φωτογραφίες, οι τότε μαθητές Λυκείου, πρέπει να είναι οι σημερινοί τριαντάρηδες. Λείπουν τα λίγα λόγια για κάθε χρονιά Φεστιβάλ κι εκεί είναι που παίρνει η Πέννυ τα προγράμματα και προσπαθεί να γράψει 5 γραμμές για καθένα. Πώς να χωρέσεις σε 5 γραμμές τόσες εκδηλώσεις και δράσεις ; Δύσκολο, αλλά έγινε με τον σεβασμό, που του έπρεπε.

Παράλληλα η Στέλλα με πείσμα προσπαθεί να συγκεντρώσει φωτογραφίες και έγγραφα παλιά, που αφορούν στις ζωές των κατοίκων της πόλης και απεικονίζουν στιγμιότυπα. Μαζί με τα πρόσωπα και τις πράξεις κι η Καλλιθέα, που μας μιλά μέσα από αυτά και διηγείται την ιστορία της. Μια βόλτα στο χωματόδρομο της Δημοσθένους! Ο λόφος της Σικελίας νταμάρι μόνο! Το άγαλμα του Δαβάκη στο πεζοδρόμιο της πλατείας, ο Αγ. Νικόλαος με τούβλα ακόμα, οι γειτονιές με κήπους και χαμηλά σπίτια…

Πάρε – δώσε τα αρχεία, σε χαρτάκια οι περιγραφές, που τα παίρνει η Πέννυ και τα κάνει λεζάντες, ατέλειωτες οι συνεννοήσεις με το φωτοτυπείο, για το μέγεθος και την αποτύπωση.

Κι αρχίζουν τα κάδρα… Η ιστορία της πόλης και των κατοίκων της μέσα σ’ αυτά. Θα μπουν απέναντι από αυτά του Μαθητικού Φεστιβάλ, γιατί η διαδρομή της Καλλιθέας  συνεχίζεται και η νέα γενιά δημιουργεί το δικό της πολιτισμό, που δεν είναι αυτόνομος έχει καταγωγή, έχει ρίζες.

Χαμός πάλι… σφυριά, τρυπάνια, γεροί τοίχοι δεν πολυθέλουν τα τόσα καρφιά, αλλά δεν τους πέρασε. Δύσκολοι Πέχτες ο Γιώργος, ο Ανδρέας κι ο Δέδες, σιγά μην δεν τα καταφέρουν, βάζουν τα ράφια, πάνω σε αυτά η Στέλλα και η Θεολογία στολίζουν τα αναμνηστικά του Φεστιβάλ. Πεισματάρης πολύ κι ο Παναγιώτης, που μαζί με την Δέσποινα τοποθετούν και κρεμούν τα 35 κάδρα του Μαθητικού Φεστιβάλ.

Κι έρχεται η ώρα να μπει και η ιστορία της Καλλιθέας στη θέση της, παίρνουν η Δέσποινα και η Θεολογία το σφυρί και ξεκινούν, ενώ η Ντίνα, η Καίτη, η Αθηνά και η Στέλλα ταξινομούν το υλικό και ετοιμάζουν τις κορνίζες. Οκτάωρα πολλά κι εκεί, που λέμε, πως τελειώσαμε και κοιτάμε με ευλάβεια το αποτέλεσμα, ξαφνικά εμφανίζεται η καλλιτεχνική πρόταση της Χαρούλας για μια τελευταία πινελιά… Ωχ, άντε πάλι…

Ενώ 10 μέρες απομένουν για τα εγκαίνια, η Θεολογία, ο Νίκος κι ο Παναγιώτης εντάσσουν την τεχνολογία στην υπηρεσία της συλλογής μας. Έχουν βαλθεί να κάνουν μια πρώτη προσέγγιση στην ψηφιακή ξενάγηση. Είπαμε λοιπόν κι εμείς στην πρόσκληση, να χαρακτηρίσουμε το γραφείο μας «πολυχώρο», λίγο στα σοβαρά και λίγο χαριτολογώντας, αλλά πόσες ιδέες ξεκίνησαν κι έγιναν μεγάλες από αυτό το «χαριτολογώντας» ;

Για τον Σύλλογο ΠέΖο:

Γεωργίου Στέλλα, Ντάβαρης Παναγιώτης