Το τελευταίο «αντίο» σε έναν «μεγάλο» Καλλιθεάτη, στον Γιώργο Αντωνακάκη
Η Καλλιθέα και όχι μόνο, είπε το τελευταίο «αντίο» στον Γιώργο Αντωνακάκη το απόγευμα της Τρίτης στο νεκροταφείο της πόλης.
Εκεί όπου εκατοντάδες συγγενείς και φίλοι του Γιώργου Αντωνακάκη βρέθηκαν για να τον δουν για μία τελευταία φορά. Για μία ακόμη φορά, στην οποία όμως κανείς δεν πίστευε πως ένας τόσο δυνατός άνθρωπος θα μπορούσε να «φύγει» από τη ζωή.
Συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες, σύντροφοί του από το ΚΚΕ, δημοτικοί παράγοντες της Καλλιθέας, αλλά πρώην και νυν μαθητές του Γιώργου Αντωνακάκη ήταν εκεί για να δώσουν λίγο κουράγιο στην οικογένειά του, αλλά και για να αφήσουν στον ίδιο ένα λουλούδι.
Του ίδιου αυτά δεν του άρεσαν, όμως ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος ήθελε να δείχνει σκληρός απέναντι σε όλους, αλλά από την άλλη ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος ποτέ δεν έλεγε «όχι» και είχε βοηθήσει αμέτρητο κόσμο όλα αυτά τα χρόνια.
Γνωστοί δημοσιογράφοι στο νεκροταφείο της Καλλιθέας, όπως οι Χρήστος Σωτηρακόπουλος, Γιώργος Χελάκης, Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, Νίκος Ζέρβας και άλλοι πολλοί ήταν εκεί για τον κ. Γιώργο, για τον φίλο τους, τον συνεργάτη τους, τον Γιώργο Αντωνακάκη.
Ο Γιάννης Βακαλόπουλος, μέλος της Τομεακής Επιτροπής Νότιων Συνοικιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, Δημοτικός σύμβουλος και υποψήφιος δήμαρχος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στην Καλλιθέα τόνισε στον αποχαιρετισμό του πως «ο Γιώργος υπήρξε πληθωρικός ως προσωπικότητα, επιβλητικός. Καλλιεργημένος, οξυδερκής, με κύριο γνώρισμα του την εξωστρέφεια και την μαζικότητα που τον χαρακτήριζε και στις κοινωνικές του σχέσεις και στην πολιτική του δράση. Ταυτόχρονα όμως και σεμνός, με αγάπη για την οικογένεια, για τους συντρόφους του, για τους μαθητές και τους συνεργάτες του αλλά κυρίως για τον κόσμο του μόχθου, τον λαό της Καλλιθέας που υπηρέτησε για 40 χρόνια μέσα από τα δημοτικά πράγματα».
Στάθηκε επίσης στη γεμάτη και πλούσια ζωή του αναφέροντας: «Γεννήθηκε το 1948 στα Χανιά από γονείς αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, ο πατέρας του ήταν στον ΕΛΑΣ και η μητέρα του στην ΕΠΟΝ. Το 1947 στα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου, ο πατέρας της μητέρας του- ο παππούς του- δολοφονήθηκε στα Χανιά, σαν Γραμματέας του ΕΑΜ.
Tελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο το 1968 και τα επόμενα χρόνια ως το 1975 φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη. Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη και ως σκηνοθέτης σε σημαντικές παραστάσεις, που ”ανέβηκαν” σε θέατρα όπως το ”REX”, το ”Metropolitan” και το ”Αθηναϊκό Κηποθέατρο”.
Πήρε μέρος στην επανίδρυση και επαναλειτουργία του Δημοτικού Θεάτρου Νέας Ιωνίας ενώ ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές της θεατρικής σκηνής “Αλέκα Παΐζη”. Δούλεψε μεταξύ άλλων ως διευθυντής στον ραδιοφωνικό σταθμό “93,1”, και τα τελευταία χρόνια ήταν διευθυντής στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ.
Από μικρός συνδέθηκε ενεργά με το κίνημα, του κοινωνικούς- πολιτικούς αγώνες και ανέπτυξε πλούσια δράση. Το 1963 σε ηλικία 15 χρονών, μαθητής ακόμη, οργανώθηκε στη Νεολαία της ΕΔΑ και τα επόμενα χρόνια ως την ενοποίησή της με τη Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν μέλος του Γραφείου Μαθητών Αθήνας.
Η δικτατορία τον βρίσκει στην Κρήτη. Ερχόμενος στην Αθήνα εντάχθηκε στον Ρήγα Φεραίο,από όπου αποχώρησε μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, διαφωνώντας με τις θέσεις του ΚΚΕ εσωτερικού. Ως σπουδαστής συμμετείχε ενεργά στον συνδικαλισμό και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Συλλόγου Σπουδαστών Δραματικών Σχολών. Πήρε μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Τα επόμενα χρόνια ασχολείται με τον πολιτισμό στον Δήμο της Καλλιθέας, συνεργάζεται με μέλη της ΚΝΕ και το 1978 οργανώνεται στο ΚΚΕ. Αναλαμβάνει διάφορες χρεώσεις στα Τμήματα Πολιτισμού και Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Κεντρικής Επιτροπής και στις Αχτιδικές Επιτροπές της Καλλιθέας και των Καλλιτεχνών. Από το 1982 έως σήμερα εκλεγόταν δημοτικός σύμβουλος στον Δήμο Καλλιθέας, ενώ διετέλεσε αντιδήμαρχος Πολιτισμού για οχτώ χρόνια».
