Σαν σήμερα, γένους θηλυκού…..Μπάσκετ Γυναικών
Γιατί ειδικά θηλυκού;
Γιατί μέσα από γεγονότα και πρόσωπα, φαίνεται η διαφορετική θέση της Γυναίκας σε όλες τις εποχές, που διεκδίκησε και συνεχίζει να αγωνίζεται για τα αυτονόητα. Τίποτα δεν της χαρίστηκε, η καθιέρωση του ισότιμουρόλου έχει μακριά πορεία και εξακολουθητικό μέλλοντα. Στις 16 Οκτωβρίου του 1899, δημοσιεύονται για πρώτη φορά οι κανόνες του Γυναικείου Μπάσκετ. Το μπάσκετ των γυναικών ξεκίνησε το 1892 στο Smith College, όταν η Senda Berenson , καθηγήτρια φυσικής αγωγής, τροποποίησε τους κανόνες του Naismith για τις γυναίκες.
Η ανάπτυξη του γυναικείου μπάσκετ ξεκίνησε από τα κολλέγια των Η.Π.Α. και ήταν πιο δομημένη από αυτή των ανδρών τα πρώτα χρόνια. Παρ’ όλα αυτά μόλις το 1926, η Ερασιτεχνική Αθλητική Ένωση υποστήριξε το πρώτο εθνικό πρωτάθλημα μπάσκετ γυναικών, πλήρες με τους κανόνες των ανδρών και την ίδια βαριά κι ασήκωτη μπάλα της εποχής. Δεν ήταν μόνον όμως αυτό το σημείο, που έκανε την διαφορά, ανάμεσα στα δύο φύλα, η μεγάλη έκπληξη ήταν στις αθλητικές περιβολές, μια και οι άνδρες αγωνίζονταν φορώντας βερμούδες και αμάνικες μπλούζες και οι γυναίκες φορώντας μακριές φούστες ή φουφούλες, μαύρο καλσόν και γραβάτες!
Τα χρόνια πέρασαν κι ο συντηρητισμός εξελίχθηκε. Το μπάσκετ έφτασε παντού κι αποτελεί το δεύτερο πιο δημοφιλές ομαδικό άθλημα στον κόσμο. Το 1967 κάνει πρεμιέρα και το ελληνικό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης με πρωταθλήτρια ομάδα τον Ηρακλή. Από τότε η πορεία του είναι ανοδική, αλλά δεν έτυχε της ίδιας δημοτικότητας με αυτήν των ανδρών. «Στο γήπεδο με φώναζαν Μήτσο», θα πει σε συνέντευξή της, η πρώτη αρχηγός της Εθνικής ομάδας Γυναικών, Δήμητρα Ζαπονίδου.
Οι Ελληνίδες της καλαθοσφαίρισης έχουν πετύχει πολλές διακρίσεις, χωρίς ποτέ να γίνουν star και να έχουν την υποστήριξη των φιλάθλων. Ας αναφέρουμε μερικές πρόσφατες κορυφαίες στιγμές :
-Το 2004 ηΕθνική μας ομάδα συμμετέχει για πρώτη φορά σε Ολυμπιάδα και πετυχαίνει την 7ηθέση.
-Το 2018 στοΕυρωμπάσκετ κατακτά την 4η θέση.
-Το 2019 ηΕθνική Ομάδα Καλαθοσφαίρισης Κωφών Γυναικών ανεβαίνει στο υψηλότερο βάθρο της διοργάνωσης και γίνεται Παγκόσμια Πρωταθλήτρια ενώ το 2016 κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ και το 2017 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σαμψούντας.
Το 2006 η Αναστασία Κωστάκη γίνεται η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που περνάει τον Ατλαντικό και αγωνίστηκε στο WNBA ενώ έγινε η Τρίτη γυναίκα πρέσβειρα του NBA στην Ευρώπη.
Το 2007 την ακολούθησε η Εβίνα Μάλτση η οποία αγωνίστηκε σε 8 διαφορετικά κράτη και η Ζωή Δημητράκου.
Κι όλα αυτά και άλλα ακόμα, τα καταφέρνουν μόνες τους, με το ελάχιστο χειροκρότημα και αναγνώριση. Δεν το βάζουν κάτω όμως και αγωνίζονται, γιατί αγαπούν αυτό που κάνουν. Ελάχιστη αναγνώριση δική μας, αυτό το μικρό αφιέρωμα, που ετοιμάσαμε με αποσπάσματα συνέντευξης από την Κατερίνα Γλυνιαδάκη, πρώην παίκτρια του μπάσκετ και νυν ερευνήτρια-διδάσκουσα στο LSE, που μιλά με πείσμα για τα μαθήματα ζωής :
…«Μπορεί η Εβίνα Μάλτση (κορυφαία ελληνίδα παίκτρια) να έχει παίξει στο υψηλότερο επίπεδο του κόσμου (εκεί που τώρα παίζει και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, και που καλά κάνουν και τον ξἐρουν όλοι), αλλά η Εβίνα είναι γυναίκα. Άρα στα μάτια των δημοσιογράφων είναι και κάτι άλλο εκτός από αθλήτρια. Το ότι έχει παίξει στο WNBA, ότι ήταν Ολυμπιονίκης το 2004, και ότι μέχρι και τα 39 της αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα δεν φαίνονται να αρκούν για να αντιμετωπιστεί ως επαγγελματίας του αθλήματος, και να ερωτηθεί για τα επαγγελματικά της όνειρα, τους στόχους που έχει κατακτήσει, ή την κληρονομιά που αφήνει στις επόμενες γενιές. Είναι και γυναίκα εκτός από παίκτρια, και αυτό δεν μπορεί εύκολα να προσπεραστεί…»
«…Έχοντας ωστόσο κυριολεκτικά και μεταφορικά μεγαλώσει μέσα στα γήπεδα του μπάσκετ, εντός και εκτός Ελλάδας, δεν θα μπορούσα να σταματήσω την κόρη μου από το να κάνει το ίδιο. Γιατί παρά τις θυσίες, τις δυσκολίες, και τις επιπλέον προκλήσεις που ενδεχομένως θα είχε να αντιμετωπίσει σε σύγκριση με τον αδερφό της, θα έπαιρνε και μερικά σπουδαία μαθήματα ζωής: για την ατομική δουλειά και την ομαδική συνεργασία, για την αυτοπειθαρχία και τον αλληλοσεβασμό, για τη διαχείριση της αποτυχίας και τη σημασία της μαχητικότητας, αλλά και για την απαραίτητη υπομονή και επιμονή που απαιτεί η επίτευξη αξιόλογων και αξιέπαινων στόχων, όπως η 4η θέση σε Ευρωμπάσκετ. Και, σίγουρα αυτά τα μαθήματα διαπερνούν τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, αποτελούν σημαντικότατα εφόδια στη ζωή, και πάνω απ’ όλα, δεν έχουν φύλο».
Φύλο δεν έχει και το επίκαιρο μικρό απόσπασμα από την συνέντευξη, που έδωσε η Εβίνα Μάλτση στο μαθητή του 7ου Γυμνασίου Καλλιθέας, Ανδρέα Ντάβαρη. Στην ερώτηση του μαθητή: Ο μπασκετικός κόσμος της Τουρκίας πως σε αντιμετώπισε;
Η μεγάλη αθλήτρια απάντησε: «…Με πάρα πολλή αγάπη! Οι Τούρκοι δεν έχουν πρόβλημα με εμάς, μας θεωρούν αδέλφια τους και έχουμε πάρα πολλές ομοιότητες σαν λαός, σαν κουλτούρα. Πάντα με υποδεχόντουσαν και με αντιμετώπιζαν με αγάπη…».
Πηγές : www.mixanitouxronou.com – www.greatestsportingnation.com – www.lifo.gr – www.ussporthistory.com
Επιμέλεια:
Γεωργίου Στέλλα