ΠέΖΟυν! Ράβουν εσθήτα και τη φορούν…

Γεννήθηκε μαζί με μιαν ανάσα τους βαθιά.
Πλάι σε μια γουλιά ζεστού καφέ.
Μια φευγαλέα παρόρμηση
     μέσα στην τύρβη της πόλης.
Μες σε καπνούς
     απ’ τα τσιγάρα της άσκοπης επανάληψης.
Κι έγινε λέξη
     που δεν της ήταν βολετό τα χείλη τους να υγράνει.
Μόν’ ένα βλέμμα αδιόρατο
     καρφωμένο στις μύτες των παπουτσιών τους.
Μαζί και σφαλερό
     σαν πως την άρνηση να συναντά στο πότε και στο τώρα.
Κι όταν η τόλμη νίκησε το λογισμό
     τότε τους γίνηκε φωνή.
Φωνή κι ανάγκη και κραυγή!
Πίκρα κι αποστροφή ντυθήκαν την εσθήτα της αγανάκτησης.
Συν δυο συν τρεις συναπαντήθηκαν.
Κι άρχισαν το ίδιο πράγμα να μιλάνε.
Με άλλα λόγια ειπωμένο.
Μα ήταν το ίδιο πράγμα ακριβώς!
Η αγανάκτηση τραγούδι, χορός και λόγος να γενεί.
Μπόλι σεβασμού, ξέμακρα από θυσίες.
Οραματίζονται…
Οραματίζονται γιατί υπάρχουν…
Ορρωδούν…
Πέφτουν μα και σηκώνονται…
Πεισμώνουν…
Και έτσι, δίπλα στα λογιστικά βιβλία,
     κάτω από τα ράφια των καταστημάτων,
     πίσω από πάγκους των φούρνων,
     πλάι στη σκιά του φανοστάτη,
     ανάμεσα στα μαθητικά θρανία,
     κρυφά, σιωπηλά κι επίμονα,
    στίβοντας τους δείκτες των ρολογιών,
     γράφτηκε, μελοποιήθηκε, χορεύτηκε, σκηνοθετήθηκε μια παράσταση!
Βρέφος, κορίτσι, έφηβη,κοπέλα, σύντροφος, μάνα, βάβω…

Απλώστε το χέρι σας παρακαλώ!

Βοηθήστε την να ανέβει στη σκηνή!
Χειροκροτήστε την!
Φώτα!
Αυλαία!
Πάμε!

Οι άνθρωποι του ΠέΖΟ!

Για τον Πολιτιστικό Σύλλογο ΠέΖΟ:
Κλαδάκης Γιάννης