Γ. Μιστιλόπουλος : «μια ευκαιρία πολιτικής αφύπνισης»…(npress.gr)

«…Μια ευκαιρία πολιτικής αφύπνισης…»

άρθρο του Γιάννη Μιστιλόπουλου στο npress.gr

(Ο Γιάννης Μιστιλόπουλος είναι φοιτητής του Παντείου Πανεπιστημίου, και ήταν υποψήφιος στις πρόσφατες Κοινοτικές Εκλογές στη πόλη μας με την Δημοτική Παράταξη «ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΖΩΗΣ» Κώστας Ασκούνης).

Είναι  ολοφάνερο ότι οι  πολιτικές  κοινωνίες  τον  τελευταίο  καιρό  δοκιμάζονται  και  βιώνουν ένα  πρωτόγνωρο  γεγονός.  Ο  κορωνοϊός  έχει  προκαλέσει σοβαρά  προβλήματα όχι  μόνο  στην  υγεία  των  προσβεβλημένων,  αλλά  και  στα  συστήματα  υγείας  σχεδόν  όλων των κρατών  της  υφηλίου.  Ταυτόχρονα, έφερε  στην  επιφάνεια ποικίλα πολιτικά ζητήματα. 
 Το  τελευταίο  διάστημα  ακούμε  πολύ  συχνά όρους  όπως  «ατομική ευθύνη», «υπευθυνότητα», «ψυχραιμία» που δημιουργούν  στους πολίτες  την αίσθηση ότι ανήκουν σ’ ένα  σύνολο το οποίο τους επηρεάζει και  από  το  οποίο  επηρεάζονται . Υπό αυτές  τις συνθήκες  λοιπόν,  ευνοείται  η  δημοκρατία καθώς η πολιτική απάθεια  φαίνεται  να  μειώνεται.

Όμως, προτού προχωρήσουμε  σε περαιτέρω εμβάθυνση  αυτής της  άποψης οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε την έννοια   της απάθειας. Απάθεια, λοιπόν, είναι η αδιαφορία  των πολιτών προς τα  κοινωνικά ή  πολιτικά γεγονότα που  διαδραματίζονται και φυσικά τους  επηρεάζουν. Η απάθεια  αφορά όλες  τις ηλικιακές ομάδες, εντοπίζεται  όμως  κυρίως  στους νέους, οι  οποίοι  επιλέγουν  σε μεγαλύτερο  ποσοστό  από  τους  άλλους  την  αποχή  από  τις εκλογές. 

Πού οφείλεται  λοιπόν  αυτή η  αδιαφορία;   Γιατί  μερικοί  συμπολίτες  μας επιλέγουν  να  μη  συμμετέχουν  σε  διαδικασίες  που  τους  αφορούν; Κυρίως  όμως, γιατί  οι  νέοι  που  θέλουν  να  οικοδομήσουν  το  μέλλον  τους αδιαφορούν  πλήρως  για  την  πολιτική  γενικότερα;

Κατά το παρελθόν οι  νέοι  έγραψαν  λαμπρές  σελίδες και  στην ελληνική  ιστορία π.χ. με  την  εξέγερση  του  πολυτεχνείου  αλλά  και  στην  παγκόσμια  ιστορία  π.χ. με  την  επανάσταση  του  Μάη  του  1968. Σήμερα,  όμως, τα  πράγματα  είναι  διαφορετικά. 

Σήμερα ζούμε  σε  μια  εποχή άχαρη, χωρίς  όνειρα  και  ελπίδες. Εποχή που  χαρακτηρίζεται  από  την  αναξιοκρατία, το ψέμα   και  την  υποκρισία.  Δείγματα γραφής  είναι  η  πτώση  των  αξιών , η κατάρρευση  των  ιδεολογιών, η  αμφισβήτηση  των  προτύπων, η  υποχώρηση  της  συλλογικής  δράσης για  την  εξυπηρέτηση  του  ατομισμού. Όλα  αυτά  φυσικά δεν  έχουν  καμία  σχέση  με  το μεγαλείο  της  δημοκρατίας  και  της  υγιούς  πολιτικής. 

Με την  υπάρχουσα  κατάσταση,  λοιπόν,  την  οποία  υποκινεί  η  υποβάθμιση  της παιδείας, οι  νέοι  έχουν  γίνει  ευθυνόφοβοι. Αποφεύγουν συστηματικά  να  αναλάβουν δράσεις, υποβαθμίζουν  την  αξία  του  εθελοντισμού και  απομακρύνονται μέρα  με  τη μέρα  από την  πολιτική. Κλείνονται στον  εαυτό  τους, αδιαφορώντας για  το  συλλογικό  συμφέρον  και  γίνονται  ατομιστές. Επιδιώκουν αποκλειστικά  το  ατομικό  κέρδος και  συνεπώς όχι την  ωφέλεια  του  συνόλου. 

Η κατάσταση  επιδεινώνεται  καθημερινά  καθώς  δεν υπάρχουν  υγιή  πρότυπα  για  τους  νέους . Για  να  το  θέσουμε  ορθότερα, υπάρχουν αλλά  δε  προβάλλονται! Τα παλαιότερα  χρόνια  ποιος δεν  ήξερε  τον  Ευάγγελο  Παπανούτσο , τον  Ιωάννη  Παναγιωτόπουλο, τον  Άγγελο  Τερζάκη; Φαντάζομαι  ελάχιστοι . Σήμερα  οι  ταγοί  του  πνεύματος  είναι άγνωστοι.

Έτσι,  λοιπόν , οι  νέοι  στρέφονται  σε  άλλα  ενδιαφέροντα, που  κυρίως είναι ο αθλητισμός, η  πάσης φύσεως  ψυχαγωγία ή διασκέδαση και  οι  τέχνες. Ομολογουμένως  είναι  σημαντικά  και  αυτά. Απομακρυσμένοι  όμως  από  την  πολιτική  που  επηρεάζει  τη  ζωή  τους,  χάνεται  κάθε  ουσία.

Αποτέλεσμα αυτής  της στάσης  είναι η  δυσλειτουργία  της δημοκρατίας.  Επίσης, η διαχείριση των  πολιτικών  πραγμάτων  περιέρχεται  σε  ανάξια  πρόσωπα  και  η  έλλειψη  του  ελέγχου  της πολιτικής  οδηγεί  σε  αυθαιρεσίες  και  ατασθαλίες. Αυτά  συμβαίνουν  σε  συλλογικό  επίπεδο. Σε  ατομικό  επίπεδο  το  άτομο  αποσυνδέεται  από  την  κοινωνική  πραγματικότητα  και  γίνεται  παθητικός  δέκτης των  μηνυμάτων των  μέσων  μαζικής  ενημέρωσης. 

Όπως  είναι  λογικό  η  κατάσταση  αυτή  απαιτεί  λύση.  Ίσως ο κορωνοϊός  είναι η μεγαλύτερη  ευκαιρία για να συνειδητοποιήσουμε ότι  και από  τη  δική  μας  συμπεριφορά επηρεάζεται  το  κοινωνικό σύνολο. Η λύση  θα  έρθει κυρίως από το ίδιο το άτομο. Εάν δεν αντιδράσουμε ατομικά  δεν  θα  μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε  τον  κίνδυνο που  απειλεί  την  πατρίδα  μας  και  όλο  το  κόσμο  και  ούτε  βέβαια  θα  λυθεί  ποτέ  η  απάθεια  που  εκδηλώνεται  απέναντι  στη  πολιτική.  Οφείλουμε,  λοιπόν,   όλοι  να  δείξουμε  έμπρακτα ότι  έχουμε  κοινωνική  συνείδηση  και  ευθύνη, δημοκρατικό  φρόνημα  και  πολιτική  ωριμότητα.  Σε  αυτό βεβαίως θα  βοηθήσει  οι νέοι  να  αποκτήσουν  υψηλά  ιδανικά  και  κατάλληλα  πρότυπα. Ταυτόχρονα, τα  μέσα  μαζικής  ενημέρωσης έχουν  τη  δημοκρατική  υποχρέωση  να  βελτιώσουν  την  ποιότητα  των  προγραμμάτων  τους ώστε  να  δώσουν  στους  νέους  την  παιδεία  που  τους  αρμόζει. Ας  μη  ξεχνάμε  ότι , όπως  αναφέρει  ο  Άγγελος  Τερζάκης, «δημοκρατία σημαίνει  αναβαθμός πολιτισμού … γίνεσαι  άξιος  να  υψωθείς  ως τη δημοκρατική  ιδέα  όταν  έχεις  πριν  διανύσει  κάποια  στάδια  εσωτερικού  εκπολιτισμού».

Εν  κατακλείδι, η  αφορμή  της  πολιτικής  αφύπνισης  έχει  ήδη  δοθεί  μ’  ένα  τρόπο  παράδοξο. Οι  περισσότεροι  συνειδητοποιούμε  ότι  η  υπευθυνότητά μας  μπορεί  να  βοηθήσει  αποτελεσματικά  το  σύνολο. Παρά  τη  δύσκολη  εποχή  που  ζούμε, αξίζει  να  προσπαθήσουμε  να  γίνουμε  πολιτικά  υπεύθυνοι. Άλλωστε,  μην  ξεχνάμε  ότι  είμαστε  πολιτικά  και  κοινωνικά  όντα,  όπως  έλεγε  ο  Αριστοτέλης. Αναζητείται  ο  homo  politicus. Αξίζει,  λοιπόν, να  βρούμε  τη  φύση  μας.