Για την προδοσία στον «Κωστή»…

Σε ένα από τα στολίδια του Αιγαίου, στην Αλόννησο, ταξιδέψαμε νοερά αυτές τις ημέρες για έναν εξαιρετικά δυσάρεστο λόγο, για τη δολοφονία του «Κωστή». Μέσα στη σκοτεινιά της πανδημίας, με τα χιλιάδες θύματα, προστέθηκε ένα ακόμα μελανό σημείο σε αυτό το καλοκαίρι.

Είναι γνωστό σε όλους ότι στο εν λόγω νησί υπάρχει Θαλάσσιο Πάρκο. 

«Το 1992 ιδρύθηκε με Προεδρικό Διάταγμα στην περιοχή των Β. Σποράδων το πρώτο Θαλάσσιο Πάρκο της Ελλάδας, το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου Βόρειων Σποράδων (ΕΘΠΑΒΣ).Πρέπει να τονισθεί ότι το Θαλάσσιο Πάρκο δεν αποτελεί μια “κλειστή” προστατευόμενη περιοχή, αλλά είναι μια εκτεταμένη θαλάσσια περιοχή 2200 τετραγ χιλιομέτρων, όπου ο επισκέπτης μπορεί να περιηγηθεί ακολουθώντας πάντα τους κανονισμούς που έχουν θεσπισθεί, για την προστασία του μοναδικού αυτού οικοσυστήματος» (https://alonissos.gr).

Για αυτή την εγκληματική πράξη τοποθετήθηκαν αιρετοί εκπρόσωποι και συλλογικότητες περιβαλλοντικού χαρακτήρα. Συγκεκριμένα, ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κώστας Αγοραστός αναφέρει:

«Είναι έγκλημα κατά της φύσης, κατά της άγριας ζωής, κατά του περιβάλλοντος. Η θανάτωση του Κωστή, της νεαρής αρσενικής φώκιας – μασκότ της Αλοννήσου  είναι ένα αποτρόπαιο έγκλημα, μια κακουργηματική πράξη που χρειάζεται να διερευνηθεί και να αντιμετωπιστεί. Να σταματήσουμε να αποδεχόμαστε ως κανονικότητα τη δολοφονία των ζώων. H Διεθνής Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων (1978)  στο  Άρθρο 11, ορίζει:  «Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στη ζωή». Ο Κωστής προδόθηκε από τον άνθρωπο. Ας γνωρίζουν οι υπαίτιοι ότι με τις  παράνομες ενέργειές τους, δυσφημούν το νησί και το σύνολο της τοπικής κοινωνίας και  συντελούν στην εξαφάνιση  σπάνιων  ειδών από τις ελληνικές θάλασσες» (ertnews.gr).

Αξίζει να αναφερθούμε στον όρο «βιοκτονία», καθώς με αυτόν σπάμε τα δεσμά μιας ανθρωποκεντρικής περιβαλλοντικής ηθικής. Με άλλα λόγια, η ζωή δεν είναι μόνο ανθρωπόμορφη. Έτσι, οφείλουμε να τη σεβόμαστε και να την προστατεύουμε και στην μη ανθρωπόμορφη εκδοχή της, αφού έχει τη δική της αξία σε κάθε περίπτωση. Ο «Κωστής», που έδινε απλόχερα χαρά στον άνθρωπο, δέχτηκε θανατηφόρο χτύπημα από αυτόν. Για άλλη μια φορά, επαληθεύεται η νιτσεϊκή διαπίστωση σύμφωνα με την οποία: όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο λιγότερο αγαπιέσαι.

Κοντά σε αυτά, ο Δήμαρχος της Αλοννήσου Πέτρος Βαφίνης προσθέτει:

«Επικρατεί μεγάλη αναστάτωση στο νησί. Πολύς θυμός, πολλή οργή» 

«κατ’ αρχάς, εκείνο το συγκεκριμένο σημείο δεν έχει ψάρια και δεν το επισκέπτονται επαγγελματίες ψαράδες. Είναι ένα σημείο μέσα στο θαλάσσιο πάρκο κι όπως όλα δείχνουν, η φριχτή πράξη έγινε από ερασιτέχνη ψαροντουφεκά, άλλωστε σε αυτή τη περιοχή συχνάζουν ερασιτέχνες ψαροντουφεκάδες. Δεν μπορώ καθόλου να καταλάβω το κίνητρο σε αυτό το πρωτοφανές περιστατικό. Κανείς δεν μπορεί. Ο Κωστής ήταν φιλικός και πολύ ήσυχος» (Newsbeast.gr).

Είναι φανερό ότι ο «Κωστής» είχε γίνει μέλος της τοπικής κοινωνίας. Είχαν αναπτυχθεί συναισθηματικοί δεσμοί  με αυτόν και τους κατοίκους. Αυτό το γεγονός επιβεβαιώνει ότι τα ζώα δεν είναι εργαλεία του ανθρώπου. Δεν του είναι μόνο χρήσιμα πλάσματα για την κάλυψη των πρακτικών αναγκών του. Είναι σύντροφοι ζωής που τροφοδοτούν την ψυχή του και κυρίως τη γαληνεύουν. Έτσι, οι κάτοικοι βιώνουν την απρόσμενη και εντελώς άδικη απώλειά του με ένταση.

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση για την προστασία της Μεσογειακής Φώκιας, MOm, καταγγέλλει ότι ο «Κωστής» έφυγε από το χέρι του ανθρώπου.

«Δυστυχώς για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι η ανθρώπινη κακία και βλακεία δεν έχει όρια! Σήμερα ειδοποιηθήκαμε ότι η νεαρή αρσενική φώκια “Κωστής” (μασκώττης Αλοννήσου τους τελευταίους μήνες) είναι νεκρή από ανθρώπινο χέρι. Το αθώο και ανυποψίαστο ζώο, όπως διαπιστώσαμε, χτυπήθηκε επί τούτου με ψαροντούφεκο που έφερε καμάκι μεγάλου διαμετρήματος για αυτόν ακριβώς τον σκοπό! Το γεγονός έχει λυπήσει βαθύτατα και αγανακτήσει όχι μόνο τους ανθρώπους της MOm αλλά και όλους τους ευαισθητοποιημένους κατοίκους και επισκέπτες της Αλοννήσου που είχαν την τύχη να θαυμάσουν τον “Κωστή”. Αυτός που το έπραξε προφανώς δεν έχει το ελάχιστο θάρρος να εμφανιστεί και να αναλάβει την ευθύνη της ανοησίας του.

Για αυτό και καθώς η συγκεκριμένη πράξη εκτός από ανήθικη είναι και κακουργηματική, καλούμε:

Τις αρμόδιες αρχές να αναλάβουν άμεσα δράση ώστε να βρεθούν και να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη οι ένοχοι.

Όποιον πολίτη γνωρίζει οτιδήποτε σχετικό με το συγκεκριμένο αποτρόπαιο γεγονός να το γνωστοποιήσει άμεσα στις λιμενικές αρχές.

Η MOm θα προχωρήσει από την πλευρά της σε κατάθεση μήνυσης κατά παντός υπευθύνου» (kathimerini.gr).

Η παραπάνω οργάνωση καλεί τους ενεργούς πολίτες να αναλάβουν δράση. Εξάλλου, οι θεωρητικές διαπιστώσεις είναι απλώς επιθέματα σε ασθενή που νοσεί βαριά και δεν έχει βρει τρόπο να αντιμετωπίσει ριζικά το πρόβλημά του. Αυτό σημαίνει ότι η κινητοποίηση των ευαισθητοποιημένων πολιτών με σκοπό να εντοπιστεί/ουν ο δράστης ή οι δράστες είναι το μεγάλο στοίχημα της κοινωνίας που πρέπει να εκπαιδεύεται για το περιβάλλον. Οι γνώσεις γύρω από το περιβάλλον και μέσα σε αυτό προετοιμάζουν τη μεγάλη έξοδό του από την ιδιώτευση και τον συμβιβασμό. Εμπλουτίζοντας τις γνώσεις του και καλλιεργώντας το συναίσθημά του, είναι σε θέση να διεκδικήσει με ώριμο και αταλάντευτο τρόπο την πρώτη θέση για την αδιαπραγμάτευτη αξία της ζωής στον σύγχρονο κώδικα των αξιών μας.

Για τη μοναδική σχέση της φώκιας με τον άνθρωπο έχει μιλήσει και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο «Μοιρολόγι της φώκιας». Εκεί, το θηλαστικό θρηνεί για τον θάνατο ενός μικρού κοριτσιού από ατύχημα στο νησί του. Η γιαγιά του, μια τραγική φιγούρα, που έχει χτυπηθεί από τη μοίρα πολλές φορές, βιώνει και αυτή τη συμφορά. Έτσι, η φώκια συνθέτει ένα θρηνητικό τραγούδι για το φριχτό αυτό γεγονός:

Αυτή ήτον η Ακριβούλα

η εγγόνα της γρια-Λούκαινας.

Φύκια ‘ναι τα στεφάνια της,

κοχύλια τα προικιά της…

κι η γριά ακόμη μοιρολογά

τα γεννοβόλια της τα παλιά.

Σαν να ‘χαν ποτέ τελειωμό

τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου.

Σήμερα, μια Ακριβούλα της δικής μας εποχής θα θρηνούσε σε μια γωνιά της Αλοννήσου λέγοντας:

Αυτός ήταν ο «Κωστής»

ο φίλος του νησιού μας.

Μεσ’ τον αφρό της θάλασσας χαιρόταν τα παιχνίδια

Στον άνθρωπο εχάριζε της φύσης τα στολίδια.

Μα ένα βέλος ξαφνικά θερίζει τη ζωή του

Και το «γιατί» εγίνηκε αιώνια φυλακή του.