Ανακύκλωση…
Εκεί που απολάμβανα τον ύπνο μου να πάλι τρεις περίεργοι ήρθαν να μου τονταράξουν . Ήταν όλοι τους ντυμένοι με ρούχα των αρχών του περασμένου αιώνα. Κοστούμια με γιλέκα και ημίψηλο οι άντρες, φόρεμα με φουρό, καπελάκι και ομπρελίνο η κυρία.
«Καλησπέρα σας κύριε» μου είπαν με μία φωνή και οι τρεις.
«Καλησπέρα και σε εσάς, αλλά ποιοι είστε και τι θέλετε ,δεν βλέπετε ότι κοιμάμαι;»
Το λόγο πήρε ο μεγαλύτερος κύριος.
«Βεβαίως και το βλέπουμε , βλέπουμε και τα τσαρούχια.»
Ποια τσαρούχια, εγώ δεν φόρεσα ποτέ μου τσαρούχια, σκέφτηκα.
«Να σας συστηθούμε, Παναγής, Σπυρίδων και Ευανθία Χαροκόπου.»
«Α! μάλιστα, είστε οι ευεργέτες που χάρι σε εσάς χτίστηκε το Πανεπιστήμιο στην πόλη μας.»
«Μάλιστα κύριε. Εμείς χρηματοδοτήσαμε αυτό το στολίδι της πόλης σας, ένα σημείο συγκέντρωσης νεανίδων που μάθαιναν πως να διαχειρίζονται τα του οίκου τους. Εσείς μετατρέψατε το πεζοδρόμιό του σε τόπο που μαζεύονται, οι απανταχού της Αττικής, συλλέκτες σκουπιδιών που μεταφέρουν την πραμάτεια τους μέσα σε τεράστιους βρομερούς σάκους, κάνοντας την είσοδο στο Πανεπιστήμιο προβληματική λόγω της ανυπόφορης δυσοσμίας που αναδύουν και της βρομιάς που τα συνοδεύει . »
«Μια στιγμή, είστε κατά της ανακύκλωσης;» αντέτεινα.
«Ανόητε νεαρέ μου ,εμείς δεν καταστρέφαμε το περιβάλλον για να προσπαθούμε να το σώσουμε .Εμείς κάναμε ανακύκλωση καθημερινά με τον τρόπο ζωής μας, δεν είχαμε πλαστικά και αλουμίνια, και το χαρτί δεν πετιόταν αν δεν είχε χρησιμοποιηθεί τουλάχιστον δύο φορές για διαφορετικούς σκοπούς.»
«Ναι αλλά σήμερα αυτό είναι μια πραγματικότητα, πρέπει να κάνουμε ανακύκλωση, γιατί ο πλανήτης έχει ανάγκη.»
«Αν περιμένετε να σώσετε τον πλανήτη χωρίς να αλλάξετε μυαλό και συνήθειες τότε άδικα προσπαθείτε. Το μόνο που καταφέρνετε είναι κάποιοι να βγάζουν λεφτά κάνοντας τους σωτήρες σας. Αλλά και πάλι να σου πω ότι έχεις δίκιο, μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;»
«Βεβαίως.» του απαντώ με σιγουριά, ξέρω τα πάντα για την ανακύκλωση, είμαι ένας ευαισθητοποιημένος πολίτης.
«Κάνεις ανακύκλωση;»
Φούσκωσα σαν το παγώνι « Βέβαια» του είπα με καμάρι.
«Μπράβο. Τον κουβά που συγκεντρώνεις τα ανακυκλώσιμα υλικά που τον έχεις;»
«Στο πίσω μπαλκόνι» του απάντησα με απορία μη μπορώντας να καταλάβω που το πάει ο συνομιλητής μου.
«Σίγουρα δεν τον έχεις στο σαλόνι δίπλα στην είσοδο του σπιτιού σου;»
Χαμογέλασα ειρωνικά, τι είναι αυτά που λέει ο άνθρωπος και τον είχα για κοσμοπολίτη.
«Φυσικά όχι, είμαι πολιτισμένος εγώ.»
«Μπράβο σου πολιτισμένε. Γιατί τότε, έβαλες το σημείο συγκέντρωσης όλων αυτών των απορριμμάτων στην είσοδο της πόλης σου, δίπλα στο πανεπιστήμιο, επάνω στην κεντρική λεωφόρο, για την οποία είσαι περήφανος λόγω της μεγάλης νησίδας ;»
Μου κόπηκε η λαλιά. Πόσο ανόητος τελικά ήμουν; Όμως δεν θα εγκατέλειπα τον αγώνα μου ώστε να απαλλαγώ από αυτά που με κατηγορούσαν..
«Γιατί τα λέτε σε εμένα τι μπορώ να κάνω ;»
«Να το πεις στους αρμόδιους να κάνουν κάτι για να ομορφύνει η πόλη, να χαρούμε και εμείς. Άντε γειά σου τώρα.»
Μου γύρισαν την πλάτη και έφυγαν , όπως ξαφνικά είχαν έρθει.
Κοίτα να δεις που οι παππούδες είχαν δίκιο, αλλά δεν ήταν σωστό να μου χαλάσουν τον ύπνο. Δεν θυμάμαι και τι όνειρο έβλεπα. Καλά ας συνεχίσω εγώ τον ύπνο μου, όλο και κάποιος άλλος θα ενδιαφερθεί για να μαζέψει αυτήν την ασχήμια από την πόλη. Εγώ δεν μπορώ να ασχολούμαι είπα και γύρισα πλευρό.
Σας χαιρετώ
«Ο Κοιμισμένος»
