«Αναζητώντας»… τον Γιώργο Αντωνακάκη

Πενήντα Δύο ημέρες και δεν έχει περάσει ώρα και στιγμή που να μην έχουμε αναφερθεί εδώ στη «Νέα Καλλιθέα» στο φίλο, συνεργάτη και σύμβουλο στα δύσκολα δημοσιογραφικά θέματα, και όχι μόνο, Γιώργο Αντωνακάκη.

φωτό αρχείο   Ανδρέας Ανδρεόπουλος

Η σκέψη πηγαίνει αυθόρμητα σε εκείνον όταν αναζητούμε τον τρόπο να αναδείξουμε ένα θέμα, μια είδηση ή ένα αφιέρωμα.

Η «απουσία», κυρίως της φυσικής του παρουσίας, μας δημιουργεί την ανάγκη αναζήτησης των δικών του πρωτοβουλιών στην καθημερινότητα της ενημέρωσης που ενώ η εμπειρία του, οι γνώσεις του αλλά κυρίως η προσωπικότητα του επέτρεπαν να «ανεβάσει» το οποιοδήποτε θέμα ή είδηση πάντα ζητούσε την άποψη μας.

 Η αξιοθαύμαστη προσωπικότητα του Γιώργου Αντωνακάκη με την πλούσια πορεία του σε αυτοδιοίκηση, θέατρο και πολιτική είναι ένα τεράστιο μάθημα ζωής.

Ως ασυμβίβαστος κομμουνιστής, υποστήριζε τις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας και εργαζόταν για την προάσπιση των δικαιωμάτων των λιγότερο προνομιούχων.

Η εμπειρία του στην αυτοδιοίκηση, η ενεργή του συμμετοχή στη διοίκηση του Δήμου αλλά και η εφαρμογή των προοδευτικών πολιτικών τον καθιέρωσαν στην κορυφή της πρωτοπορίας για το θεσμό.


Ο τρόπος σκέψης του Γιώργου η φυσική και πολιτική του παρέμβαση στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα αποτελούσε πάντα τροφή για συζητήσεις αλλά και αποφάσεις με βάση το δικό του σκεπτικό που συνδύαζε τη δράση με το θέλω της ορθότητας για τη δημιουργία μιας δίκαιης και ασυμβίβαστης κοινωνίας.

Ήταν ένας κοινωνικός αγωνιστής, συμμετέχοντας σε διάφορες πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες για τα δικαιώματα των εργαζομένων, των μεταναστών και των αποκλεισμένων.

Η κληρονομιά του αυτή είναι τεράστια μόνο που δεν καταγράφεται αλλά βιώνεται και εμείς εδώ σταθήκαμε τυχεροί που τη βιώσαμε.

Οι δικοί του σύντροφοι με λίγες αλλά ουσιαστικές πινελιές «ζωγράφισαν» στον ψυχρό «καμβά» του αποχαιρετισμού τους, τη ζωή, την αγωνιστικότητα και τα μονοπάτια του Γιώργου Αντωνακάκη.

Ο Γιάννης Βακαλόπουλος, μέλος της Τομεακής Επιτροπής Νότιων Συνοικιών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, Δημοτικός σύμβουλος και υποψήφιος δήμαρχος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στην Καλλιθέα ανέφερε για τον Γιώργο Αντωνακάκη ότι  «ο Γιώργος υπήρξε πληθωρικός ως προσωπικότητα, επιβλητικός. Καλλιεργημένος, οξυδερκής, με κύριο γνώρισμα του την εξωστρέφεια και την μαζικότητα που τον χαρακτήριζε και στις κοινωνικές του σχέσεις και στην πολιτική του δράση. Ταυτόχρονα όμως και σεμνός, με αγάπη για την οικογένεια, για τους συντρόφους του, για τους μαθητές και τους συνεργάτες του αλλά κυρίως για τον κόσμο του μόχθου, τον λαό της Καλλιθέας που υπηρέτησε για 40 χρόνια μέσα από τα δημοτικά πράγματα».

Εκ μέρους της Τομεακής Επιτροπής Καλλιτεχνών Αττικής του ΚΚΕ, η Ειρήνη Λιγάτου σημείωσε μεταξύ άλλων: «Ο σ. Γιώργος Αντωνακάκης από το πέρασμά του στη δουλειά της οργάνωσης Καλλιτεχνών εξασφάλισε την αγάπη, το σεβασμό και την εκτίμηση όλων όσων τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του, γιατί την ιδιότητα του μέλους του ΚΚΕ, το να είσαι κομμουνιστής, το έκανε πράξη σε κάθε του βήμα, από κάθε του χρέωση στο Κόμμα και στη δουλειά στην ΚΝΕ.

Δούλευε ακούραστα, σχεδόν ξεκούραστα, πάντα με τους νέους συντρόφους και φίλους, με τους σπουδαστές του, με κάθε νέο που μπορούσε να μοιραστεί την αγάπη του για το θέατρο. Το ”δικό μας θέατρο” όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Το θέατρο και τα κείμενα αυτά που μπορούν να προβληματίσουν το κοινό, να κυλήσουν προς τα μπρος τον τροχό της ιστορίας, το θέατρο εκείνο που συμβάλει στους σεισμούς του μέλλοντος. Γι’ αυτό και μέσα από τη σκηνοθετική του βοήθεια και συμβολή στη θεατρική ομάδα της ΚΝΕ στην Αθήνα, από τα πρώτα βήματά της, καταπιάστηκε με έργα όπως η ”Αγγέλα” του Σεβαστίκογλου, το ”Θάψτε τους νεκρούς” του Ιρβιν Σω, αλλά και από το αγαπημένο του είδος, αυτό της κοινωνικής επιθεώρησης όπως το αποκαλούσε, με τον ”Τροχό της ιστορίας” και με την παράσταση για το επιστημονικό συνέδριο για τον Μπρεχτ ”Γενιές σημαδεμένες”.

Ως πρωτεργάτης στην ίδρυση του Συλλόγου Σπουδαστών Δραματικών Σχολών μοιράστηκες μαζί μας ιστορίες, εμπειρίες και προβληματισμούς για τους αγώνες του τότε και του σήμερα. Μας είπες για όλους τους αγώνες που κάνατε εσείς, για τα γεμάτα θέατρα στις συνελεύσεις και εμείς σε κοιτούσαμε και σε ακούγαμε. Στο τέλος μας λες, “τελικά πέρασαν 50 χρονιά από τότε και ποιος θα μου το έλεγε ότι θα ασχολούμουν ξανά με το Σύλλογο και τους σπουδαστές!” Γελάσαμε όλοι…

Σύντροφε μας, δάσκαλε μας, δεν σε αποχαιρετούμε, γιατί θα ζεις μέσα από τους αγώνες που δίνουμε καθημερινά για να γίνουμε καλύτεροι σαν κομμουνιστές, σαν καλλιτέχνες, σαν άνθρωποι».

Εκ μέρους της ΚΟ Κέντρου Καλλιθέας του ΚΚΕ στον αποχαιρετισμό που έκανε η γραμματέας της και μέλος της ΤΕ Νοτίων Συνοικιών Αθανασία Τζουμάνη, σημείωσε ανάμεσα σε άλλα:

«Πολυαγαπημένε μας σύντροφε Γιώργο, η κομματική σου οργάνωση, η οικογένειά σου, σύντροφοι και φίλοι, σε αποχαιρετάμε με βαθιά θλίψη. Εφυγες αλλά θα παραμένεις πάντα κοντά μας, με την αξέχαστη ζωντάνια που σε διέκρινε και με το χάρισμα που είχες να περνάς το μήνυμα της ελπίδας και της προοπτικής ότι η γη θα γίνει κόκκινη, θα νικήσει ο λαός και ο κόσμος θα αλλάξει. Με το αετίσιο βλέμμα σου, τη βροντερή φωνή σου μα και το ζεστό σου χαμόγελο που ξεπηδούσε σαν μικρό χελιδόνι μέσα απ΄ τα γένια σου.

Σύντροφε Γιώργο, το Κόμμα σου σε αποχαιρετά με την ίδια αγάπη που κι εσύ το αγάπησες. Εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στη συντρόφισσα της ζωής σου Κατερίνα, που στάθηκε βράχος δίπλα σου, στα καλά και στα δύσκολα, στις επιλογές σου, στα παιδιά σου, την Πηνελόπη, τον Γιώργο και τον Αλέξανδρο.

Στο τελευταίο σου ταξίδι…   Με την ψυχή πετάς ψηλά…   Δεν προσκυνάς κανένα…   Δικά σου είναι τα φτερά…   Στα δύσκολα θρεμένα.

Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μας σύντροφε».

Εκ μέρους της οικογένειας μίλησε ο Γιώργος Δαράκης, φίλος του εκλιπόντα ο όποιος σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Το πιο δυνατό όπλο ήταν η καρδιά του, έφυγε όρθιος όπως αρμόζει σε ένα μαχητή της ζωής. Στεκόταν δίπλα σε όλους με πράξεις. Δεν έδινες μόνο μαθήματα στις σχολές άλλα σε όλους όσους συνεργάστηκες, με ανιδιοτέλεια. Σημέρα μετράμε την μεγάλη απουσία σου ήρθε η ώρα να σου πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, μας έκανες καλύτερους ανθρώπους».

Ο Γιώργος Αντωνακάκης έπραξε πολλά περισσότερα από όσα μπορούσαν να περιγράψουν οι λέξεις και το κενό που άφησε δεν το αναπληρώνουν οι σκέψεις μας για εκείνον, το κενό του Γιώργου αναπληρώνεται με τη συνέχιση των δικών του αρχών στην σκληρή καθημερινότητα μας…

Comments are closed.